جادوی ِ بهار
جادوی ِ بهار در تن باغچه پیچید
سیاهتن ِخاک
به رنگینکمان ِ بنفشه نشست
افسون ِ بهار بر تن ِ درخت رقصید
شاخسار ِ سرد ِ خشک
به هزارهزار شکوفه خندید
رویای ِ بهار بر دودآلوهدیوار ِ کوچه
کرورکرور پیچکِ سبز
خوشه خوشه بنفش ِ اقاقی
و آبشاری از طلای ِ پاک
نقش زد
آهنگِ شادمانهی ِ بهار
بر شاخسار ِ تنهای ِ چنارِ
و شانههای ِ خمیده و غمگین ِ کاج
آواز ِهزار گنجشکِ مستِ عاشق را
هدیه داد
افسون بهار و باد
زدود خط ِ اشکِ ابر را
ازخاکستر ِ دل شیشههای ِ زمستان
و زلال ِ دستان ِ پاکِ عشق را
به قابِ کهنهی ِ پنجره بخشید
خندهی ِ باد بهار
بر خشکِ دشت
بستری از سبزه نشاند
گرمای ِ دستانِ سبز ِعشق
از بهشت و پردیس
لغزید بر یخبسته دل ِ رود و آب
چشمه بر سنگ ِ کوه جوشید
زلالهی ِ ِرود بیتاب و پرخروش رقصید
از کنارهی ِ رود تا دامن ِ کوه
کرورکرور سرخ ِ شقایق
فرش فرش زرد و بنفش و آبی
گلیهای وحشی نازکِ و ترد
شکفته شد باز دگربار
به ساز ِ الاههی ِ عشق
به جادوی ِ بهار